sábado, 10 de mayo de 2014

SÍNTESE LIBRO H. KERBO "ESTRATIFICACIÓN SOCIAL Y DESIGUALDAD"




PROCESO DE LEXIMACIÓN SEGUNDO H. KERBO
Por: Susana Tojeiro Otero

Este capítulo nº 7 titulado “ El proceso de legitimación” comeza falando do que será un dos conceptos claves: sistema de estratificación da sociedade, é dicir, as desigualdades existentes entre as distintas persoas que intergran unha mesma sociedade. En toda sociedade podemos atopar unha certa estrutura social, máis ou menos complexa e que é a forma básica de enmarcar e situar unha Sociedade; esta estrutura está formada por un conxunto de subestruturas interconectadas entre sí de formas diversas     (estrutura de clases, de poder, económica, de poboación, ocupacional).
O autor sitúanos no suposto dunha sociedade cun grado alto de desigualdade, onde os que se atopan na parte máis baixa do sistema de estratificación sofren condicións de privatizacións de todo tipo, o que fai que vivan en condicións de pobreza eXtrema e que ademais o seu estatus (o lugar que ocupan dentro da estrutura dos estratos sociais) sexa rexeitados, apartados e invisibles ante o resto da sociedade e sobre todo por parte das elites. Utiliza o exemplo do sistema de castas na India, e a estabilidade e aceptación da desigualdade que existe argumentandoas por razóns relixiosas e culturais.
Con isto plantexa a pregunta de porqué seguen a existir sociedades con tanta desigualdade, problemas de liberdade,etc. se dados os supostos occidentales, este grupo desfavorecido e superior en número ó resto non rexeita o seu propio estatus e se rebela?
Aquí entra o problema do control de información, que en países comunistas coma China, CUba,etc, se leva a cabo minuciosamente por parte dos gobernos. Pero máis sorprende é o feito de en países modernos coma E.E.U.U. estes casos de selección da información tamén se leven a cabo, e teñan como resultado que a poboación viva nunha burbuxa onde a ignorancia se relaciona coa felicidade, que sepan menos incluso do seu propio país que do resto do mundo e que os individuos non se preocupen de recibir a información máis auténtica, xa que na actualidade sería moi dificil impedilo se a sociedade estivese de verdade preocupada por saber.
Para o autor isto inflúe en si a xente acepta ou non, os altos niveis de desigualdade e outras condicións de vida, e que teñen que ver directamente co proceso de LEXITIMACIÓN da estratificación social , é dicir como se fai aceptable para a poboación en xeral , o grado de desigualdade, o poder das elites na sociedade e o sistema de estratificación.
Dentro do proceso de lexitimación utilizanse e utilizáronse certos métodos, houbo períodos longos de tempo nos que a xente non aceptaba como lexítima a desigualdade pero impúxoselle a idea á xente mediante o uso da forza e mediante incentivos materiais para así manter a obediencia e convencer ós menos favorecidos de que a desigualdade é moralmente boa.
Tódalas teorías enmarcadas nos modelos de estratificación social coinciden na necesidade dun proceso de lexitimación para manter a orde social. As normas e ideoloxías deben xerar lealtade ás elites ou a certa forma de organización social para que a sociedade sexa posible.
Segundo a teoría funcional , a estratificación social e a lexitimidade da elite son necesarias e beneficiosas para tódolos membros da sociedade.
Para a teoría non crítica do conflito , a lexitimación é un medio de dominación da elite que non sempre beneficia a todos os membros da sociedade.
E para a teoría critica do conflito , a lexitimación é un medio de dominación da elite que impide que se acepte unha economía política distinta e que proporcionase menos desigualdade e explotación.
EL PROCESO PSICOSOCIOLÓGICO DE LEGITIMACIÓN
Dependendo do ámbito no que se centra a análise ou estudio, pode ser MICROSOCIÓLOXICO: que se centra no individuo e apoiase na psicoloxía social; e noutro ámbito máis xeral da análise está o MACROSOCIOLÓXICO: estudia a sociedade en xeral ou aspectos estruturales como a concentración de
poder.
NORMAS DA XUSTIZA DISTRIBUTIVA
No núcleo da estratificación social pode haber unha relación de conflito, pero cando o conflito aberto non propicia a rebelión nin o cambio social, entón o conflito lévase a un segundo plano; o que fai que nos planteemos cómo ocorre, por iso debemos ocuparnos das normas de xustiza distributiva, a autoevaluación e a ideoloxía que fan que se manteña a lexitimidade.

Cando as condicións obligan ós seres humanos a vivir moi cerca uns dos outros, éstes deben cooperar dalgún modo e establécese un concepto de xustiza ou equidade para repartir os bens e servizos, e reducir así o conflito aberto.
Segundo Homans, xa que as persoas fan o esforzo por manter a coherencia cognitiva e eles mesmos fan o a elección de por exemplo preferir pensar algo falso, pero coherente, a enfrontarse ó choque real; así desenrolan principios de xustiza, coma a distributiva, onde se establen que as recompensas deben ser proporcionais ás inversións e contribucións. Esta necesidade psicolóxica de consonancia cognitiva é supostamente a norma supostamente universal da xustiza distributiva para Homans.
Pero Moore afirma que tódalas sociedades teñen formas distributivas baseadas na necesidade e na contribución,debidas a nosa capacidade de empatía cos sufrimentos e necesidades dos demáis.
Hai probas de que as normas de xustiza distributiva existen e de que hay certo acordo entre a xente sobre ditas normas.
A desigualdade baséase nestas normas, pero a xente difire na súa aplicación, no caso das clase altas tenden a referires ó mérito nos xuízos de equidade, mentres que as clases máis baixas se centran na necesidade.
Un problema fundamental da xustiza distributiva é a ambigüidade na aplicación déstas, definir cáles son as contribucións máis importantes e o grao de recompensa xusto para determinadas contribucións. As elites teñen o potencial de manipular a valoración das contibucións para xustificar as grandes recompensas que reciben.
Así, ainda que hay certa desigualdade “xusta” baseada en normas de xustiza distributiva ¿por qué unha cantidade elevada de persoas chegan a aceptar unha gran desigualdade?.

PROCESO DE SOCIALIZACIÓN E DE AUTOEVALUACIÓN
A través da obra de George Hebert Mead sabemos que o concepto que un ten de sí mesmo desenrolase primeiro a través da interación co principais referentes e logo mediante a interación cos membros do conxunto da sociedade.
A clave é que os que están na parte baixa do sistema de estratificación soen ter unha autoevaluación baixa e vense a sí mesmos como persoa que apenas merecen algo.
Os métodos de educación ós fillos difiren dunha clase a outra. Ós nenos de clase traballadora enséñaselles a respetar a autoridade sen preguntarse a razón ou o propósito das ordes da autoridade. Ós nenos de clase media e media-alta , os pais eseñan ós seus fillos a ser máis indepententes e a ter máis confianza en sí mesmos e nas súas capacidades.
O sistema educativo tende a tratar ós nenos de modo difernte en función do seu orixe de clase.
A investigación do logro de status mostra cómo a orixe da clase moldea as aspiracións educativas e ocupacionais a través da influencia dos principais referentes, é dicir do seu entorno máis próximo.
O proceso de autoevaluación continúa durante toda a vida.
A relación dunha persoa coa autoridade e cómo a tratan o xefe e os seus compañeiros contribúe á autoevaluación. A investigación puso de manifesto que a posición de clase está máis relacionada coa autoestima ou a autoevaluación entre os adultos que entre os nenos; de maneira que a ocupación e a educación dun adulto inflúen de modo importante na súa autoestima.
Respecto ás relacións de autoridade no lugar de traballo hay estudos cualitativos que suxiren que cando os traballadores son tratados de maneira degradante e subordinada, a autoestima entre a clase traballadora é baixa. Canto máis descendemos na escala de autoridade ocupacional, máis baixas son as autoevaluacións.
A xente inspírase nos medios de comuicación de masas, nas películas, artigos periodísticos e na televisión para obter a imaxe das clases que ten o conxunto da sociedade, por exemplo a visión degradante dos receptores de axuda pública ou dos pobres, ou tamén que no cine, ou na televisión raramente os heroes son de clase baixa ou traballadora.
A clase alta recibe unha valoración máis positiva porque ocupa posicións máis altas, disfruta dunha maior audiencia, ten máis subordinados e soe ser máis coñecida na comunidade. Todo isto inflúe positivamente na súa autoevaluación.
Tódalas persoas utilizan reforzos e  mecanismos de creación de imaxe para facer a mellor presentación posible dun mesmo ante os outros. As persoas que teñen un estaturs máis alto disfrutan de máis capacidade e recursos para facelo, son máis capaces de aparentar que están tranquilos e baixo control, de facer unha mellor presentación, o que contribúe a unha autoevaluación alta.
O proceso de autoevaluación contribúe á lexitimación da desiguladade nun sentido xeral: cando unha persoa chega a ter unha evaluación baixa de sí mesma, chega a considerar que tanto a súas escasas recompensas, coma as grandes dos demais son xustas, considerando a desigualdade social como lexítima.

OS EFECTOS DO INDIVIDUALISMO E A “IGUALDADE DE OPORTUNIDADES”
Os membros das sociedades industriais modernas raramente aprecian a poderosa influencia que a nosa crenza en igualdade de oportunidades pode ter no mantemento do sistema de clases.
Nas sociedades que carecen desta ideoloxía revolucionaria, outra ideoloxías encarganse do mantemento das desigualdades de clase: a relixión en mans das elites políticas e económicas, foi a máis frecuente. Pero unha vez que estas vellas ideoloxías cairon a creza na igualdade de oportunidades demostrou ser unha ferramenta nova e poderoas para lexitimar a desigualdade.
As sociedades industriais medraron tanto que polo xeral proporcionan máis movilidade social ascendente ca descendente. Cando se exportou a idea moderna da igualdade de oportunidades a nacións subdesenroladas con fronteiras de clase ríxidas,  a consecuencia máis frecuente foi o conflito de clases aberto.
Encuestas de opinión indican que os estadounidenses tenden menos a apoiar a acción gubernamental para resolver problemas sociais. En comparación coas principais nación industriais de Europa, os estadounidenses tenden a rexeitar a intervención do goberno para axudar ós pobres e reducir as desigualdades, e teñen a porcentaxe máis alta que cre que a igualdade de oportunidades existe realmente.
Tras unha minuciosa entrevista a traballadores brancos de pescozo azul, Lane descubriu unha fervente crenza na igualdade de oportunidades que influía no que éstes pensaban sobre a súa posición na vida, levaba ás persoa a atopar algún defecto en sí mesmas cando explicaban o seu status baixo. Estes homes podian beneficiarese dunha maior igualdade, pero pensaban que o duro traballo de toda a súa vida tería pouco valor se ós pobres se lles diran as mesmas recompensas. Desconfían da natureza humana e cren que si a todos os homes da sociedade se lles garantizasen recompensas iguais non habería incentivos.
Sen embargo ningún considerou a idea de que os graos actuais de desigualdade poderían reducirse sin efectos adversos. Isto débese a que a visión do mundo déstes é moldeada polas forzas máis xerais da sociedade.
Toda sociedade debe proporcionar algunha ideoloxía lexitimadora da desigualdade para manter a estabilidade do sistema de estratificación.
Debemos mencionar os efectos sociopsicolóxicos dos rituais de solidariedade, o apoio emocional que proporcional que proporcionan os rituais colectivos ás institucións e os valores básicos da sociedade.
A idea dos rituais emocionais traenos á mente a relixión, xa que pode servir tamén para desafiar as desugualdades de poder e privilexio.
E.E.U.U. é a máis relixiosa de tódalas sociedades industriais; así, a combinación de relixión e americanismo é o que da apoio emocional á desigualdade. A relixión americana convertiuse nuha relixión civil que alba ó país, á bandeira, ó anticomunismo e ó americanismo como calqueira idal relixioso. O resultado é que os valores e as institucións nacionais reciben un gran apoio emocional que o feito de cuestionalos roce a inmoralidade. Debemos recoñecer que a relixión civil nos E.E.U.U. contribúe importantemente á  lexitimación da desigualdade e da autoridade.
A solidariedade ritual existe prácticamente en tódalas sociedades humanas.
Os rituais emocionais colectivos son importantes porque a excitación emocional que despertan da sentido á realidade que buscan as persoas. Podemos entender que cando se celebran a xente ensalza o que ten en común: as isntitucións, valores  e relacións sociais que comparten. O que isto significa para a lexitimación do poder e a desigualdade é que calqueira forma de estratificación social recibe un significado positivo a través dos rituais de solidariedade.
As elites soen intenten controlar éstes rituais, pero non sempre é necesario. Si o poder e o privilexio dunha elite son un aspecto sólido da realidade común, o máis probable é que reciban apoio e lexitimidade a través dos rituais de solidariedade. Pero cando o poder e o privilexio das elite están amenazados pode er útil convocar estos rituais para obter apoio. Este chamamento sóese facer buscando ou inventando algunha ameza para a sociedade, coma a caza de bruxas de Salem no S. XV.
Unha das ideas sociolóxicas mellor fundadas é que o conflito co exterior do grupo soe xerar solidariedade dentro del.
BASES DA LEXITIMACIÓN. Resumo.
Ademáis de considerar os procesos psicosociolóxicos (xustiza distributiva, proceso de autoevaluación, rituais de solidariedade e a ideoloxía da igualdade de oportunidades) que xeran unha tendencia a aceptar a desigualdade nun sentido abstacto é imprescindible o grado de diferenza entre as recompensas e a magnitude da desigualdade que existe nas sociedades. Para comprender o grao de desigualdade e a formaque se pode manter debemos examinar que fan as elites a partir desta base psicosociolóxica para lexitimárense a sí mesmas e á economía política particular que representan.

Ninguén acepta a desigualdade de forma automática, nin todos están dispostos a aceptar o mesmo grao de desigualdade, ou a desigualdade, polas mesmas razóns. Hai variacións nunhas e outras partes do mundo respecto ó grao de desigualdade, por exempo, segundo investigacións, en Suecia e Xapón acéptase menos un grao alto de desigualdade ca en E.E.U.U. .

jueves, 6 de febrero de 2014




Lawrence Kohlberg
Naceu o de 25 outubro de 1927 en Bronxville, Nova York, Estados Unidos, e morreu o 19 de xaneiro 1987.
Psicólogo. Obtivo en Chicago o título de “Bachelor or Arts” e o doutorado en Filosofía.
En 1958 presentou a súa tese doutoral sobre o desarroio do xuízo moral.
Prestou servizos de docendia na Universidade de Chicago e Yale. En 1968 incorporouse á Universidae de Harvard, onde permaneceu ata 1987. Nesta universidade desenrrollou a parte máis importante da súa reflesión acerca do desarroio moral e da autonomía. Para a súa investigación retomou gran parte das aportacións de Jean Piaget ó estudo da moral dentro da Psicoloxía. O seu traballo continuouse no “ Centro para o Desarroio e a Educación Moral”, fundado por el en Harvard.
Morreu en circunstancias dramáticas, debido a unha depresión que sufría dende facía tempo.



Teoría do desarroio moral

Kohlberg considera esencial comprender a estructura do razoamento fronte ós problemas de caracter moral. Na súas investigacións non se centra nos valores específicos, senon nos razoamentos morais, é dicir, na razóns que teñen as persoa para escoller unha ou outra acción. Son os aspectos fomais do pensamento moral os que lle interean a Kohlberg.
Comezou o seu traballo recollendo materia dende 1960; básicamente presentaba á xente “dilemas morais” , é dicir, casos conflictivos de decisión e clasificaba as respostas que obtiña. Mediante este procedemento chegou a describir seis etapas  que corresponden a tres niveis distintos de razoamento moral.
O autor sostén que a secuencia de etapas é necesaria, e non depende das diferenzas culturais.

ETAPAS DO DESARROIO MORAL SEGUNDO KOHLBERG

Nivel I     Preconvencional ( basado en castigos e recompensas). Ata os 7 ou 8 anos.
ETAPA 1 Orientación ó castigo e á obediencia. Obedecer as regras para evitar castigo.
ETAPA 2 Hedonismo instrumental inxenuo. Obedecer para obter recompensas,para recibir o pago de favores.
NIVEL II  Convencional (basado na conformidade social). Dos 8 ós 11 anos.
ETAPA 3 Moral do “neno bo”, consiste en manter boas relacións e obter a aprobación da xente. Mostrar conformidade para evitar a desaprobación ou o rexeitamento do outros.
ETAPA 4  Moral que consiste en manter a autoridade. Mostrar conformidade para evitar a censura das autoridades lexítimas coa culpa resultante. O papel dos adultos redúcese.

NIVEL III   Posconvencional ( basado en principios morais). A partir dos 11 anos.
ETAPA 5 Moral de contrato dos dereitos do individuo e da lei aceptada democráticamente. Obedecer a leis do país polo ben da comunidade.
ETAPA 6 Moral dos principios individuais de conciencia. Obedecer os principios éticos universais.





viernes, 31 de enero de 2014



Iusnaturalismo ou dereito natural é unha teoría ética cun enfoque filosófico que defende a existencia de dereitos do home fundados ou determinados na natureza humana, universais, anteriores e superiores (dereito á vida,a liberdade e a propiedade) ás normas xurídicas positivas ( as establecidas polo seres humanos) e ó dereito fundado no “costumbreo”
Esta doutrina desenvolverase no S, XVII , terá a Hugo Groccio(1583-1645) o seu claro defensor, e será seguida polos teóricos do laicismo do estado, como Hobbes e Locke.
Ó facer referencia ó Naturalismo enténdese que atrubúe tódalas cousas da Nª como principio. e en conscuencia, o iusnaturalismo pode definirse como a doctria que considera o Dereito dende o punto de vista natural, coma unha escuela de pensamento para a cal , existe u dereito superior ( o Dto. Natural), composto por un conxunto de valores  que actúan como guía da actuación e decisións dos axentes do dereito.
O Dereito Natural ten unhas características propias:
Non é creado  polo home (é anterior él)
É intrínseco ( ten por obecto á Natureza)  
É universal,obxetivo, eterno e inmutable
Está orientado á convivencia pacífica e segura na impere a xustiza.






IDADE ANTIGA
No significado da palabra natureza obsérvase unha evolución.  
ARISTOTELES
CICERÓN
GAYO
ULPIANO
PAULO


Elaborou a diferenciación entre lei particular ( a que cada pobo se atribúe a sí mesmo) e lei común, conforme á natureza.

Desarroiará unha división tripartita entre o dereito particular (Ius Civil), o  dereito particular de cada pobo(Ius Gentium),e o dereito universal ,e o Ius Naturale que expresa a lei humana.
Distingue o Ius Civile, dereito peculiar de cada pobo, do Ius Gentium, dereito establecido pola  razón natural para tódolos homes.
Recupera a denominación Ius Naturale, sendo o dereito común a tódoslos animais, o Ius Gentium, común a tódolos homes e o Ius Civile, peculiar de cada cidade.
Limita a clasificación o Ius Civile, o que en cada cidade resulta ser útil a todos ou á  maoría e o Ius Naturale, o que sempre é bo e  xusto.
IDADE MEDIA


Nesta época enténdese o aspecto racional do Dereito Natural vinculado á divinidade; a razón oriéntase teolóxicamente.


SAN AGUSTIN
SANTO TOMÁS DE AQUINO
Reclama a concepción racionalista que entende o Dereito Natural como un dereito cognoscible pola razón humana, vinculado á lei eterna. Considera a idea da xustiza en términos de mandato de Deus.
Reformula a división tripartita que establecera San Agustín, a partir da consideración do universo cristiano como unha creación de Deus que o goberna por medio da lei eterna.
Así a lei eterna preséntase como principio ordenador do universo e a lei natural como a participación do home a través da súa razón na lei eterna.
Na lei natural pódense distinguir principios primarios e secundarios; mentres ca lei humana terá que adaptarse ás circunstancias de cada sociedade, pero só resultará obligatoria cando sea oportuno na  lei natural.


IDADE MODERNA
O Iusnaturalismo experinmentará un cambio radical n Idade Moderna, pero o que lle proporcionará as súas señas de identidade ó Iusnaturalismmo moderno vai ser o caracter estrictamente racional, desvinculado de consideracións teolóxicas, e a asunción dunha perspectiva subxetiva do Dereito Natural, reconocendo ós individuos a
titularidade de dereitos inalienables.  
GROCIO
HOBBES
LOCKE
PUFENDORF
ROUSSEAU
É o primeiro representante da escola de dereito racionalista, e entende que o home non é só un ser racional, senon tamén un ser social, o que o leva a explicar a orixe da sociedade civil.
Define o estado de natureza do hombre como un estado de inseguridade, de guerra, fundamentando un pacto de cesión á autoridade de tódolos dereitos individuaies en beneficio da paz e a orde.
Defende a idea de pacto social, sen embargo, considera que o estado de natureza é vivir guiados pola razón, dispoñendo de dereitos innatos, xenerados pola acción do traballo.
Opina que o estado de natureza do hombre é un estado de debilidade e indixencia, o que o leva a buscar seguridade para a súa vida e os seus dereitos asociándose a outros homes.
Delinea un estado de natureza caracterizado pola bondade do home que lle permite vivir preservando a súa libertade e igualdade. É a partir da aparición da propiedade privada cando se xeran as desigualdades e se fai necesario acudir ó contrato social.
Podúcese deste modo o tránsito dos dereitos naturais ós dereitos civís ( a sociedade institúe o sometemento dos individuos á vontade xeral).
KANT identifica os principios obtidos directamente da razón, á marxe de calquera expericencia histórica e enfatiza o valor do principio Liberdade, configurando a liberdade individual sobre a posibilidade de coexistir coa liberdade dos demáis.

jueves, 30 de enero de 2014

RESUME Hª LEXISLACIÓN ESPAÑOLA SOBRE O ABORTO

Segunda República Española

O 25 de dicembrO de 1936 legalÍzase o aborto en Cataluña mediante o decreto firmado por  Josep Tarradellas. Na zona leal á República durante a Guerra Civil Española, sendo Ministra de Sanidade a cenetista Federica Montseny (dende novembro de 1936 a mediados de maio de 1937) no goberno presidido polo socialista Francisco Largo Caballero  despenalizouse a práctica do aborto inducido en 1937, pero a súa vixencia durou moi pouco, posto que o bando franquista a derogou.

Lei Orgánica 9/1985

Na Lei Orgánica 9/1985, aprobada o  5 de xullo de 1985,despenalizouse el aborto inducido en tres supostos: risco grave para a saúde física ou psíquica da muller embarazada (suposto terapéutico), violación (suposto criminolóxico) e malformacións ou taras, físicas ou psíquicas no feto (suposto euxenésico). De acordo con esta lei, a xestante podía interrumpir o embarazo en centros públicos ou privados nas primeiras 12 semanas no caso criminolóxico, nas 22 primeiras semanas no euxenésico, e en calqueira momento do embarazo no caso terapéutico.

Nos supostos segundo e terceiro,  requeriríase un informe médico que certificara o cumprimento das condicións establecidas por la lei; nos casos de violación, era preciso cursar previamente a pertinente denuncia policial. Nestos tres supostos, non era posible o aborto practicado por un médico, ou baixo a sua dirección,nun centro sanitario acreditado para facer interrupcións voluntarias do embarazo, xa sea público ou privado, col consentimento expreso da muller. Nos demáis casos, o Código Penal establecía diversas penas de prisión tanto para a muller embarazada como para os facultativos que practicaran abortos non amparados pola lei.


Lei Orgánica 2/2010

O  3 de marzo de 2010 promulgouse a lei Orgánica 2/2010 de saúcde sexual e reproductiva e da interrupción do embarazo. Esta lei ten como obxecto garantiza os dereitos fundamentais no ámbito da saúde sexiañ e da saúde reproductiva establecidos pola Organización Mundial da Saúde (OMS), regular as condicións da interrupción voluntaria do embarazo e establecer as correspondentes obligacións dos poderes públicos. A lei entrou en vigor o 5 de xullo de 2010..
No seu Título II, artículos 13 y 14,concrétase a despenalización da práctica do aborto inducido durante as primeiras 14 semanas do embarazo. Durante este tempo, a mujer poderá tomar unha decisión libre e informada sobre a interrupción do seu embarazo. Non habrá intervención de terceiros ea decisión.
No seu artículo 15 señala que o prazo de posibilidade de interrupción voluntaria do embarazo aumenta ata a semana 22 en casos de «graves riscos para a vida ou a saúde da nai ou do feto». A partir da vixésima segunda semana, solo poderá interrumpirse o embarazo en dous supostos: que «se detecten anomalías no  feto incompatibles coa vida» ou que «se detecte no  feto una enfermidad extremadamente grave e incurable no momento do diagnóstico e así o confirme un comité clínico.

Artículos 13 e 14 do Título II da Lei 2/2010

Artículo 13. Requisitos comúns.
Son requisitos necesarios da interrupción voluntaria do embarazo:
Primeiro.–Que se practique por un médico especialista ou baixo a súa dirección.
Segundo.–Que se leve a cabo nu centro sanitario público ou privado acreditado.
Terceiro.–Que se realice co consentimiento expreso e por escrito da muller embarazada ou, no seu caso, do representante legal, de conformidade co establecido na Ley 41/2002, Básica Reguladora da Autonomía do  Paciente e de Dereitos e Obligacións en materia de información e documentación clínica.
Poderá prescindirse do consentimento expreso no suposto previsto no artículo 9.2.b) da referida Ley.
Cuarto.–No caso das  mujeres de 16 e 17 anos, o consentimento para a interrupción voluntaria do embarazo  correspóndelles exclusivamente a elas de acordo co réxime xeral aplicable ás mulleres maiores de idade.
Polo menos un dos representantes legais, pai ou nai, persoas con patria potestade ou tutores das mulleres comprendidas nesas idades, deberá ser informado da decisión da muller.
Prescindirase desta información cando a menor alegue fundamentalmente que isot lle provocará un conflito grave, manifestado  no peligro de violencia intrafamiliar, ameazas, coaccións, malos tratos , ou se produza unha situación de desarraigo ou desamparo.
Artículo 14. Interrupción do embarazo a petición da muller.
Poderá interrumpise o embarazo dentro das primeiras catorce semanas de xestación a petición da embarazada, sempre que concurran os seguintes requisitos:
a) Que se informara á muller embarazada sobre os dereitos, prestacións e axudas plúblicas de apoio á maternidade, nos téminos que se establecen nos apartados 2 e 4 do artículo 17 desta Lei.  
b) Que transcurrise  un plazo de polo menos tres días, dende a información mencionada no párrafo anterior e la realización da intervención.
Proceso de aprobación da lei 2/2010
En 2009 tramitouse a reforma da lei de 1985 que regulaba a interrupción voluntaria do embarazo en 3 supostos delimitados por unha nova lei na que se permitiría, en calquera circunstancia, duarante as 14 primeiras semanas de xestación, e , ata a semana 22, en caso de exista grave risco para a vida ou a saúde da embarazada ou risco de graves anomalías para o feto. No caso de que se detecten anomalías fetales incompatibles coa vida, non hay límite para abortar. A nova lei permitirá tamén ás xovenes de 16 e 17 anos abortar sen necesitar a autorización dos seu pais.
Esta reforma, apoiada polol Partido Socialista Obreiro Español e avalada polol Consejo de Estado,recibiu críticas do Partido Popular, da Igrexia Católica e de grupos antiabortistas.
A Lei  2/2010 de saúde sexual e reproductiva e da interrupción voluntaria do embarazo finalmente foi aprobada por 184 votos a favor, 158 en contra e unha abstención. Apoiaron a lei o PSOE, partido no Goberno de España presidido por José Luis Rodríguez Zapatero, coa Ministra de Igualdad Bibiana Aíd. Os partidos que apoiaron ó Goberno foron o PNV, ERC, IU, ICV, BNG, Na-Baiy dous diputados de CiU.
O Partido Popular foi o único partido que se opuxo á aprobación da nova lei. Tamén se opuxeron algunhos membros doutros partidos como Coalición Canaria, UPN e UP y D e sete diputados de CUiU.
Fóra do do parlamento, organizacións da sociedade civil, tamén mostraron o seu rexeitamento:representantes da Coferencia Episcopal Española da Igrexia Católica, Asociacións Pro-vida e o Instituto de Política Familiar (IPF).
No 2009 un sondeo sobre a xuventude española realizado polo Centro de Investigacións Sociolóxicas, indicou que un 55% dos xóvenes consideraba que era únicamente a muller a que debía decidir sobre o tema; un de cada catro consideraba que a sociedade debe poñer certos límites; mentras que un 15% manifiestába en contra do aborto en tódolos casos.



Decálogo da “Lei de Protección da Vida do Concebido”

Estes son os cambios que incorpora a nova norma aprobada sobre a interrupción do embarazo no Conselo de Ministros

El Consejo de Ministros aprobou o día 20 de decembro de 2013 a Lei Orgánica de Protección dos dereitos do Concebido e da Muller Embaraza. Unha norma que suprime o dereito ó aborto tal e como estaba esposto na Ley de Prazos aprobada en 2010 polo Goberno socialista de José Luis Rodríguez Zapatero.
Estes son os principaies aspectos avanzados polol ministro de Xustiza, Alberto Ruiz Gallardón:


1. O aborto permítese se  existe "menoscabo importante e duradeiro" para a saúde física e psíquica da muller ou un perigo importante para a súa vida. O outro suposto é que haxa “delito contra a saúde ou indemnidade sexual” da muller (violación).


2. No prazo para o primeiro suposto (risco para a saúde física ou psíquica da muller) será de 22 semanas de xestación e para o segundo(violación),de 12 semanas. Para poder acollerse a esta segunda posibilidade, será necesario que a agresión fose denunciada.


3. O risco para a saúde física ou psíquica da nai deberá “acreditarse de forma suficente cos informes motivados emitidos por dous médicos distintos dos que practican o aborto”. Os facultativos deben ser "especialistas na patoloxía que xera esa decisión". Despoiss de que os facultativos evalúen á muller, esta, recibirá información “verbal” da man dun “colaborador do sistema público” sobre as alternativas á interrupción do seu embarazo; tra isto, está obrigada a esperar “polo menos sete días” (frente ós tres actuais) para tomar a súa decisión.


4. Os médicos que realicen a evaluación da mujer ou  do feto non poderán traballar no mesmo centro onde se vaia a practicar a intervención.


5. Cando o perigo para a saúde psíquica da nai teña casa nalgunha “anomalía fetal incompatible co vida”, será preciso un informe médido sobre a nai e outro sobre o feto, de forma “que quede probada dita anomalía”.


6. Se a anomalía incompatible coa vida no houbera podido ser detectada clínicamente "cun diagnóstico certeiro" nas 22primeiras semans de xestación, o aborto tamén poderá practicarse despois, sempre e cando se cumprasn os requisitos anteriores.


7. Permítese a obxección da conciencia de tódolos profesionais sanitarios que participen ou colaboren no proceso de interrupción do embarazo(diagnóstico e intervención). Para iso, o profesional deberá comunicalo por escrito ó director do centro dentro dos cinco días seguintes ó empezar a traballar nel. A súa decisión incluirase no seu expediente personal,que será reservado e confidencial. O exercicio deste dereito, que non admite modulacións, poderase modificar en calquera momento.


8. Prohíbes a publicidade das clínicas que practican abortos. “ Non é un producto de consumo e esa información solo deben facilital os especialistas”, afirmou Gallardón.


9.  Para que o consentimento da menores de idade se entenda como “informado e libre” , é dicir, para que poidan abortar nos supostos que permite a lei, será obrigatoria “a pariticipación dos titulares da patria potestade” , xa sean pais ou tutores.


10. Practicar un aboto fóra dos supostos estipulados non terá reproche penal para a muller. “ É a primeira vez na historia de España na que se libera á muller da posibilidade de sufrir calquera reproche penal” , dixo o ministro. Gallardón non especificou, sen embargo, sí que haberá sanción admistrativa. O que sí asegurou é que o médico que se salte a lei, será sancionado según a normativa vixente.   

Claves da reforma da lei do aborto



1. ¿Acábase co aborto libre libre da Aído?
Sí. En esencia, vólvese á lei do aborto de 1985, na que se podía abortar en caso de violación, dano para a vida ou saúde física ou psíquica da nai e malfomación do bebé, pero con máis garantías e matices para elimirar os coadeiros desa lei. Non haberá aborto libre nas priemeiras 14 semanas da lexislación actual.
2. ¿Qué malformacións serán motivo de aborto?
É unha das cuestións máis espiñosas que ainda non teñen resposta. A lei distinguirá entre discapacidade (que non será motivo de aborto) e un listado de malformacións do feto que son incompatibles coa vida. Non bastará con alegar que o feto ten unha discapacidade, por exemplo, a Síndrome de Down.  
3. ¿Qué enfermidade é  incompatible coa vida?
O exemplo máis claro é a anacefalia, unha malformación do sistema nervioso que impide o desaollo do cerebro. Non hay tratamento posible e ó nacer, o feto morre. Tamén algunhas anomalías do corazón moi severas poden poden ser letales no momento do nacemento, ainda que moitas poden ter tratamento quirúrxico repatador. Ocorre igual coa espiña bífida, pódese operar no momento do nacemento, pero estes nen@s necesitarían ciruxías e tratamentos de por vida.


4. ¿Quén o decidirá?
O Goberno traballa cun grupo de expertos para decidir ese listado, ainda que con toda a probabilidade, decidirase caso por cao. Queda por determinar se bastará co dictame do xinecólogo, ou se será necesaria a opinión dun comité, médico, con máis de un profesional.               


5. ¿Cómo se evitará que os danos para a saúde psíquica sean un coadeiro de aborto libre?
Non bastará como recurso, deberá acreditalo un especialista. A lei  deberá especificar se abonda un terapeuta, un asistente social ou se necesitará o dictame dun profesional máis especializado, xa sexa un psicólogo ou un psiquiatra.


6. ¿Regularase  a obxeción de conciencia?
Sí, poñeranse tódalas garantías para que os profesionais sanitarios podas obxetar e non se sintan presionados a interromper unha xestación. A obxeción de conciencia está regulada pola Lei Orgánica  2/ 2010 que obriga ós profesionales sanitarios a manifestar por escrito a súa obxeción e a declarar implícitamente sobre a súa ideoloxía , relixión ou crenza. Algúns profesionais senten que así forman parte de listas negras.


7. ¿Poderá abortar unha menor de 16 años sen coñecemento dos padres?
Non, a reforma de Ruiz Gallardón zanxa un dos asuntos máis polémicos da última lei socialista, cando se autorizou a abortar sen consentimento paterno a rapazas de 16 anos. Desaparece así a posibilidade de que as menores podan abortar por decisión propia, ainda que o fagan acolléndose a un suposto legaol.  


8. ¿Y una mujer violada?
Sí, cando o embarazo sea froito dunha violación poderase interrumpir a xestación, como tamén se poderá facer si a vida da nai corre perigo, tal e como dicta o Tribunal Constitucional. A opción de salvar a vida da nai non supoñerá un reproche penal.


9. ¿Podrá ir a la cárcel una mujer por abortar?
Non.  A nova lexislación non criminalizará á muller e suprime calquera posibilidade que mantiá as leis anteriores. Mantéñense pena para quenes practiquen o aborto fóra dos supostos legales.  


10. ¿Terá financiación pública a intervención?
Algunhas comunidades autónomas pedíranlle á ministra de Sanidade, Ana Mato, a eliminación da financiación pública. Esa idea parece que se descartará, pero coa reforma da carteira básica de servicios, poderá decidirse a introdución dun copago para financiar parte da intervención.



Adxunto un “link” dun vídeo onde gallardón fala dos supostos para abortar:Gobierno explica los únicos dos supuestos para abortar - Dailymotion







REFLEXIÓN SOBRE O ABORTO:



Aborto:  dereito ou crime????


Tras coñecer as diferentes reformas da lei da interrupción do embarzo que se deron ó longo da historia do noso país e reflexionar detidamente os seus artigos e supostos, presento a miña opinión decantándome pola opción (persoalmente indudable) de dereito, polos motivos que citarei.
Para comenzar, dependendo do país no que cal se plantexe o tema do do aborto pode considerarse delincuente á muller á cal se lle practica o aborto, ou simplemente unha muller no exercicio dos seus dereitos, ou coma no caso chino: unha cidadá que acata as leis do Estado.
Pero nesta reflexión refírome á parte ética e moral do enunciado; polo que deberíamos analizar os motivos que impulsas ás nais a realizaren un aborto, xa que pode haber infinitude de casos, dende enfermedidades que nalgún suposto non se recollen, e polo tanto fan que o aborto non se practique. Penso que se unha nai á que lle detectan unha malformación xa sexa cerebral, síndrome de Down, as miles de enfermidades raras que cada coñecemos,etc. e a nai desa criatura non se ve capacitada físicamente, emocionalmente e tamén outra capacidade que non debemos olvidar, que é a económica, e que tamén é moi importante á hora de plantexar un problema deste tipo, xa que no anteproxecto de Gallardón que non permite abortar en calquera dos casos de enfermidade ou malformación, para a miña opinión, está condeando a moitas nais a sufrir precariedade, xa que todos sabemos que os tratamentos médicos, aparatos,etc. teñen un elevado prezo, e sen embargo,  día sí, día tamén, vemos nos  medios de comunicación como familias que teñen alguén dependente nos seus fogares non dispoñen de axudas axustadas ás súas necesidades, axudas que se viron reducidas debido á crise e nalgúns casos ata suprimidas; así,  gustaríame plantexarlle unha pregunta ó ministro Gallardón: ¿porque reduce ós mínimos casos nos que se poderá abortar, se nin sequera está a loitar para dar unha vida digna ós nenos e maiores que sufren enfermidades graves e raras e que sobreviven grazas ós esforzos sobrehumanos das súas familias e de algunhos voluntarios??
Baixo o meu punto de vista, é unha contradicción enorme, xa non defende os dereitos dos que xa naceron, como para aventurarse neste tema tan delicado e no que é case imposible chegar a un consenso entre as opinións pro-vida e as que están a favor do aborto.
Existen tantos motivos coma cidadanas que deciden dar este paso, meditado e na que as partes están de acordo, no caso de que a embararzada conte con parella ou familia. E nos casos de nai solteiras debería de ser o mesmo.
O aborto deberíase clasificar como un dereito que posúe toda muller de decidir se dará a luz ó seu feto, independientemente da raza, cultura, nivel económico,etc.
Temos dereito a escoller como vivir, e como tal, tamén deberíamos poder tomar as decisións sobre algo que está no interior do noso corpo, e que polo tanto, pertence á nosa vida privada, e é a nai que debe decidir. Pero tamén cun seguimento médico, para analizar os aspectos psicolóxicos e de saúde.
Ás persoas que ven o aborto coma asasinato plantexaríalles o problema, dalgún caso no que desafortunadamente  mulleres que por estar ilegalmente no país e ó non poderen abortar acaban asasinando logo de nacer ós seus fillos, e outros casos parecidos que aparecen nos medios. En realidade non é isto moito máis grave e preocupante??
Porque unha muller que ó mellor xa ten 3 ou 4 fillos e se queda embarazada non pode renunciar a volver a ser nai??? se tal vez esté sobrevindo a duras penas e un membro máis sería imposible de manter?? porque traer ó mundo un nen@ ó que non será posible garantizarlle unha vida estable, ou que se ten graves problemas de saúde vai a sufrir o resto da súa vida??
Podería poñer miles de exemplos polos que o aborto me parece un dereito,un dereito no que a nai decide se sacrifica aspectos da súa vida, que nalgúns casos son totalmente radicais, pero que se lle día a opción de se quere que así sexa e decida seguir a diante,ou pola contra non se ve capaz e cree que se equivoca seguindo co embarazo polos seus motivos.
Persoalmente repasaría algúns dos artigos da vixente lei de Zapatero cos que non estou totalmente de acordo, e que segundo a miña opinión serían de axuda para a sociedade; estes casos eran nos que a muller a partir dos 16 anos podería abortar sen  o consentimento dos seus pais, neste punto recoñezo  a miña disconformidade, xa que penso que desta maneira os adolescentes e os xa non tanto, non se tomarían en serio o tema do aborto, e utilizaríano coma un método anticonceptivo máis. Co que deberíamos aumentar a información tanto referente ás relacións sexuais coma ás prácticas do aborto, e non querer reconvertilos nun tema tabú como para mín é o que está a facer o PP con este anteproxecto de lei tan retrógado, no que nin sequera os mesmos membros do seu partido político se poñen de acordo.